Łuszczyca – Leczenie (cz.5c)
Leczenie miejscowe.
Leczenie miejscowe jest najbardziej rozpowszechnionym sposobem walki z łuszczycą. Należy jednak pamiętać , że nawet najlepsze leki miejscowe nie doprowadzą do całkowitego wyleczenia , jeżeli skóra będzie ciągle wysuszona i podrażniona.
- Emolienty do mycia i natłuszczania – są to łagodne preparaty myjące, mydła oraz balsamy.
- Preparaty keratolityczne – (zmiękczające i usuwające łuskę) najczęściej zawierają kwas salicylowy, mocznik, kwas mlekowy. Pozwalają na oddzielenie łuski pokrywającej zmiany skórne.
- Miejscowe preparaty kortykosteroidowe – nie należy ich stosować dłuższy czas. Powodują szybkie ustąpienie zmian zapalnych.
a.) Czyste kortykosteroidy (np. hydrokortyzon, mecortolon, laticort)
b.) Złożone (np. z kwasem salicylowym, antybiotykiem lub substancją przeciwgrzybiczą )
- Cygnolina – jest pozyskiwana z kory drzewa Andira Araroba. Hamuje podział komórek. Do niedawna był to podstawowy lek na łuszczycę.
- Dziegcie – pochodne smoły. Charakteryzują się czarnym kolorem i mocnym nieprzyjemnym zapachem. W Polsce wycofane z obrotu z powodu potencjalnego działania rakotwórczego.
- Pochodne witaminy D3 – są to stosunkowo nowe produkty w leczeniu łuszczycy. Hamują one nieprawidłowy i nadmierny rozwój komórek skóry.
- Połączenie pochodnej Wit D3 i kortykosteroidu – Obecnie najczęściej stosowanym preparatem jest lek złożony zawierający betametazon i kalcypotriol. Badania wykazały, że oba składniki działają synergistycznie.
- Retinoidy miejscowe – pochodne witaminy A. Najczęściej stosowane w leczeniu trądziku. Preparat Tazaroten znalazł zastosowanie w leczeniu łuszczycy. Normalizuje nieprawidłowe rogowacenie skóry.
- Pochodne kalcyneuryny – są to najnowsze preparaty hamujące sygnał w jądrze komórkowym. Zmniejszają w ten sposób reakcję zapalną pobudzaną przez układ odpornościowy .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz